Jako szeregowy pracownik szkoły nie jestem przygotowany by proponować zmiany systemu edukacji. Mogę jednak odpowiedzialnie wskazywać zmiany konieczne w pracy nauczycieli. W porozumieniu z dyrektorem, nauczyciel w polskim systemie edukacyjnym dysponuje wystarczającą swobodą działania, a jako bezpośredni autor własnych lekcji, posiada decydujący wpływ na osiągane efekty. Stawiam następującą hipotezę:
Konsekwentna i bezkompromisowa koncentracja nauczyciela na podmiotowym traktowaniu uczniów, mogłaby znacząco przyczynić się do poprawy ich motywacji do nauki i samorozwoju.
Tak sformułowana teza wynika wprost z analizy porównawczej wybranych cech systemów edukacyjnych Estonii, Kanady, Finlandii, Irlandii, Szwecji, Danii, Norwegii z systemem w Polsce. Bazując na czterech wymienionych we wpisie Efektywność edukacji… wspólnych cechach tych systemów w odniesieniu do systemu polskiego, sformułuję cztery następujące pytania:
1.
Czy rolą oceniania szkolnego powinno być, klasyfikowanie uczniów oraz zmuszanie do pracy uczniów mało zmotywowanych?
Pytanie to stawiam jako pierwsze gdyż odpowiedź na nie wydaje się być oczywista, a w praktyce szkoły polskiej wcale taka oczywista nie jest. Co więcej, wady oceniania szkolnego w Polsce wydają się w rażący sposób korelować z deficytem motywacji u uczniów.
2.
Czy stosowanie metod coachingowych zamiast rozpowszechnionych obecnie sposobów wymuszania pracy ucznia jest wystarczające, by zmotywować do pracy każdego z nich?
Sposób pracy nauczyciela ma decydujący wpływ na przydatność szkoły w procesie rozwoju ucznia. Nieprzydatność popularnych modeli nauczyciela-wykładowcy, czy nauczyciela-kumpla w pracy z uczniem niezmotywowanym do pracy wymusza poszukiwanie nowego sposobu pracy w szkole. Czy coaching edukacyjny dostarcza wystarczająco skutecznych metod, by stosować go w pracy z każdym uczniem? Czy każdy nauczyciel może być coachem?
3.
Czy bez zmieniania obecnego systemu edukacyjnego w Polsce możliwe jest zwiększenie autonomii ucznia?
Autonomia ucznia jest niezbędna, by rozwijały się: logiczne myślenie, przedsiębiorczość, umiejętność pracy zespołowej, zdolność podejmowania ryzyka, kreatywność, odpowiedzialność i wiele inny kluczowych kompetencji niezbędnych człowiekowi. Chcąc rozwijać którąkolwiek z wymienionych umiejętności, niezbędnym jest pozwolenie uczniowi na dużą swobodę działania. Czy jest to możliwe w obrębie obecnego porządku w edukacji?
4.
Czy istnieją metody pracy szkolnej pozwalające na skuteczne odkrywanie mocnych stron uczniów i sprzyjanie pogłębianiu jego zainteresowań?
Indywidualizacja nauczania w obszarze odkrywanie mocnych stron uczniów wydaje się być konieczna, szczególnie w pracy z uczniem niezmotywowanym, wręcz biernym, nie wierzącym w siebie. Podmiotowe traktowanie ucznia wymaga ułatwiania mu podążania za własnymi predyspozycjami i zdolnościami. Czy w szkołach potrafimy to osiągnąć? Jakie znaczenie ma tu zmiana sposobu reagowania na uczniowskie błędy?
skad zamysl prosze Pana na ten artykul
Z obserwacji. Widzę wiele nieprzemyślanych sposobów działania w szkołach. Na szczęście są też wyraźne pozytywne przykłady. Myślę, że trzeba je upowszechniać… prowokować do przemyślenia nawyków…